Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι παιδοψυχολόγοι σήμερα, είναι η ανεπάρκεια που εκφράζουν οι γονείς του 21 ου αιώνα, ως προς την ευθύνη και την διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους.
Φοβούνται ότι τα παιδιά τους έχουν χάσει τον έλεγχο της ζωής τους ενώ αυτοί οι ίδιοι δεν μπορούν να διατηρήσουν την απαραίτητη ιεραρχία μέσα στην οικογένεια.
Μια τεράστια εκφοβιστική κουλτούρα του Internet έχει «κλέψει» τα παιδιά τους και έχει καταστήσει τους γονείς ανήμπορους. Επίσης τα σχολεία και τα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα έχουν χαθεί στην γραφειοκρατία και οι μαθητές και φοιτητές πολιτικοποιούνται, έχοντας κάνει τα Ιδρύματα αυτά κέντρα αναρχίας και καταστροφής, ανίκανα να προετοιμάσουν κοινωνικά και ακαδημαϊκά τα παιδιά και τους έφηβους, ώστε να αντιμετωπίσουν το μέλλον τους με τα απαραίτητα εφόδια μέσα από την απαραίτητη γνώση.
Οι γονείς επί πλέον, άλλοι δίκαια αλλά και οι περισσότεροι άδικα, δέχονται απαράδεκτες κατηγόριες για αδιαφορία και ανεπάρκεια, άσχετα με το πόσο σκληρά αγωνίζονται για την αποτελεσματική καθοδήγηση και διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους.
Εμποδίζονται όμως, όχι μόνο από τις επικρατούσες κοινωνικές αναρχικές απόψεις, αλλά και από τους καθηγητές, την οικονομική διαχείριση του συστήματος των Ιδρυμάτων αυτών και την σημερινή οικονομική κρίση, που κάνουν τον αποτελεσματικό γονικό ρόλο, σχεδόν αδύνατο.
Είναι πολύ συνηθισμένο να έχουν στεγνώσει ή εξατμισθεί τα αποθέματα του Έλληνα για τις σπουδές των παιδιών και την περαιτέρω μόρφωση τους, γιατί λόγω ανεργίας ή μείωση μισθών και δανείων, έπρεπε τα αποθέματα αυτά να καλύψουν τα έξοδα επιβίωσης της οικογένειας.
Γι αυτό οι σύμβουλοι ψυχικής υγείας, θα πρέπει να δείχνουν κατανόηση για τους γονείς που προσπαθούν να επιβιώσουν σε μια καταιγίδα κοινωνικών και οικονομικών περιστάσεων που υποσκάπτουν την αυτοεκτίμηση τους και την ακεραιότητα της οικογένειας τους.
Η γενιά των μεταπολεμικών γονιών, παρ όλη την καθοδήγηση των παιδιών τους, τα είδαν να «ευημερούν» λιγότερο από αυτούς, ενώ οι γονείς των μετά την εποχή του 1960 γενεών, βλέπουν τις προσπάθειες τους να προικίσουν τα παιδιά τους με περισσότερες γνώσεις, εμπειρίες και παροχές, να μένουν άνεργα, να ρίχνουν τις σπουδές τους στα άχρηστα και να βρίσκουν καταφύγιο στα ναρκωτικά και στην αναρχία.
Αποτέλεσμα, εκτός από το να χάνουν οι γονείς την πίστη τους για το ασφαλές μέλλον του παιδιού τους, αντιμετωπίζουν και το καθημερινό δίλημμα για πώς να αντιμετωπίσουν:
• Τις ατελείωτες ώρες του Ιντερνέτ και τους κινδύνους του, αφού η δικαιολογία είναι ότι τα μισά μαθήματα του σχολείου γίνονται μέσα από το δίκτυο,
• Την αχαλίνωτη χρήση των παροχών του κινητού τηλεφώνου, γιατί είναι ο μόνος τρόπος για να έχει ο γονιός ανά πάσα στιγμή επαφή με το παιδί του,
• Οι συχνές ανεξέλεγκτοι έξοδοι που συνοδεύονται με ποτό, γιατί έτσι κάνουν όλοι οι συμμαθητές και φίλοι.
Αυτές είναι οι πιο συνηθισμένες ερωτήσεις που οι γονείς ρωτούν τους ειδικούς, ώστε να τους καθοδηγήσουν στο πώς να ανταπεξέλθουν στην εκφοβιστική αυτή κοινωνία του 21 ου αιώνα, που μεγαλώνουν τα παιδιά τους.
Φοβούνται ότι τα παιδιά τους έχουν χάσει τον έλεγχο της ζωής τους ενώ αυτοί οι ίδιοι δεν μπορούν να διατηρήσουν την απαραίτητη ιεραρχία μέσα στην οικογένεια.
Μια τεράστια εκφοβιστική κουλτούρα του Internet έχει «κλέψει» τα παιδιά τους και έχει καταστήσει τους γονείς ανήμπορους. Επίσης τα σχολεία και τα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα έχουν χαθεί στην γραφειοκρατία και οι μαθητές και φοιτητές πολιτικοποιούνται, έχοντας κάνει τα Ιδρύματα αυτά κέντρα αναρχίας και καταστροφής, ανίκανα να προετοιμάσουν κοινωνικά και ακαδημαϊκά τα παιδιά και τους έφηβους, ώστε να αντιμετωπίσουν το μέλλον τους με τα απαραίτητα εφόδια μέσα από την απαραίτητη γνώση.
Οι γονείς επί πλέον, άλλοι δίκαια αλλά και οι περισσότεροι άδικα, δέχονται απαράδεκτες κατηγόριες για αδιαφορία και ανεπάρκεια, άσχετα με το πόσο σκληρά αγωνίζονται για την αποτελεσματική καθοδήγηση και διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους.
Εμποδίζονται όμως, όχι μόνο από τις επικρατούσες κοινωνικές αναρχικές απόψεις, αλλά και από τους καθηγητές, την οικονομική διαχείριση του συστήματος των Ιδρυμάτων αυτών και την σημερινή οικονομική κρίση, που κάνουν τον αποτελεσματικό γονικό ρόλο, σχεδόν αδύνατο.
Είναι πολύ συνηθισμένο να έχουν στεγνώσει ή εξατμισθεί τα αποθέματα του Έλληνα για τις σπουδές των παιδιών και την περαιτέρω μόρφωση τους, γιατί λόγω ανεργίας ή μείωση μισθών και δανείων, έπρεπε τα αποθέματα αυτά να καλύψουν τα έξοδα επιβίωσης της οικογένειας.
Γι αυτό οι σύμβουλοι ψυχικής υγείας, θα πρέπει να δείχνουν κατανόηση για τους γονείς που προσπαθούν να επιβιώσουν σε μια καταιγίδα κοινωνικών και οικονομικών περιστάσεων που υποσκάπτουν την αυτοεκτίμηση τους και την ακεραιότητα της οικογένειας τους.
Η γενιά των μεταπολεμικών γονιών, παρ όλη την καθοδήγηση των παιδιών τους, τα είδαν να «ευημερούν» λιγότερο από αυτούς, ενώ οι γονείς των μετά την εποχή του 1960 γενεών, βλέπουν τις προσπάθειες τους να προικίσουν τα παιδιά τους με περισσότερες γνώσεις, εμπειρίες και παροχές, να μένουν άνεργα, να ρίχνουν τις σπουδές τους στα άχρηστα και να βρίσκουν καταφύγιο στα ναρκωτικά και στην αναρχία.
Αποτέλεσμα, εκτός από το να χάνουν οι γονείς την πίστη τους για το ασφαλές μέλλον του παιδιού τους, αντιμετωπίζουν και το καθημερινό δίλημμα για πώς να αντιμετωπίσουν:
• Τις ατελείωτες ώρες του Ιντερνέτ και τους κινδύνους του, αφού η δικαιολογία είναι ότι τα μισά μαθήματα του σχολείου γίνονται μέσα από το δίκτυο,
• Την αχαλίνωτη χρήση των παροχών του κινητού τηλεφώνου, γιατί είναι ο μόνος τρόπος για να έχει ο γονιός ανά πάσα στιγμή επαφή με το παιδί του,
• Οι συχνές ανεξέλεγκτοι έξοδοι που συνοδεύονται με ποτό, γιατί έτσι κάνουν όλοι οι συμμαθητές και φίλοι.
Αυτές είναι οι πιο συνηθισμένες ερωτήσεις που οι γονείς ρωτούν τους ειδικούς, ώστε να τους καθοδηγήσουν στο πώς να ανταπεξέλθουν στην εκφοβιστική αυτή κοινωνία του 21 ου αιώνα, που μεγαλώνουν τα παιδιά τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου