ΚΑΤΑΘΛΙΨ Η
Πιθανόν να διερωτάσθε αν πραγματικά υποφέρετε από κατάθλιψη. Η Κατάθλιψη ονομάστηκε το υπ. αριθ. «ένα» πρόβλημα στον κόσμο της δημόσιας υγείας. Είναι δε γεγονός, ότι αναφέρεται σαν κοινό «κρυολόγημα των ψυχιατρικών διαταραχών», όπως γράφει ο Δρ. D. Burns.
Δουλεύουμε συνεχώς τις σκέψεις μας, τα συναισθήματα μας, τις εμπειρίες μας, αλλά παρόλα αυτά ο κόσμος καταρρακώνεται. Έχει εξαλειφθεί η «ψυχή» από τον κόσμο και για αυτό η ψυχοθεραπεία δεν μπορεί να εξαλείψει την ψυχοπάθεια των ανθρώπων, την διαφθορά των θεσμών, των ιδρυμάτων, των οργανισμών, των πολιτικών, των τραπεζών. Παντού υπάρχει βρωμιά, λαμογιά και ανηθικότητα.
Ο αριθμός αυτοκτονιών σήμερα είναι 25% περισσότερο από ότι ήταν το 1999. Η κατάθλιψη υπολογίζεται ότι θα οδηγήσει περισσότερα άτομα σε ανικανότητα και θάνατο το 2030, από ότι ένας πόλεμος, ατυχήματα, ο καρκίνος, τα καρδιακά νοσήματα.
Ο World Health Organization δηλώνει ότι αυτά τα στοιχεία έχουν τόσο αυξηθεί, παρά το γεγονός ότι και τα αντικαταθλιπτικά φάρμακα έχουν αυξηθεί κατά 400% από το 1988, εκτός από τα βαριά βοηθήματα, που έχουν σε αφθονία κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα.
Η κατάθλιψη έχει γίνει το πιο σημαντικό κοινωνικό πρόβλημα υγείας στον κόσμο. Εξάλλου η κατάθλιψη δεν συμβαίνει μέσα σε ένα «κοινωνικό κενό». Το πιθανότερο είναι ότι ο Δυτικός πολιτισμός, το υψηλό βιοτικό επίπεδο, όπως και το στρες και η έντονη προσπάθεια μοντέρνας ζωής και ο ανηλεής ανταγωνισμός και η αμείωτη ανάγκη για όλο και περισσότερη κοινωνική θέση και γόητρο, περισσότερη δύναμη, περισσότερα υλικά αγαθά και περισσότερη ευτυχία, δημιουργούν μια κατάσταση χρόνιας κακής διάθεσης.
Παρόλο ότι μερικές δεκαετίες πριν, η κατάθλιψη θεωρείτο σαν ένα προσωπικό θέμα του ατόμου, που απορρέει από τον εγκέφαλό του, σήμερα η κατάθλιψη χαρακτηρίζεται σαν «επιδημία» κοινωνική και δεν είναι μια προσωπική ψυχική ασθένεια. Είναι ένα τεράστιο κοινωνικό και πολιτισμικό πρόβλημα, στενά συνδεδεμένο με τις συνήθειες, τις αξίες και τις προσδοκίες της εποχής του 21ου αιώνα.
Η κατάθλιψη είναι μια φυλακή όπου ο φυλακισμένος είναι συγχρόνως και ο αδίστακτος δεσμοφύλακας του. Αυτή η περίεργη απομόνωση χαρακτηρίζει την κατάθλιψη που διαφέρει από την κοινή θλίψη. Είναι μια απομόνωση που αλλάζει όχι μόνο την ψυχική διάθεση, αλλά και την αντίληψη του ατόμου για το περιβάλλον του. Ούτε τα λόγια ούτε και άγγιγμα αγάπης ή άλλη επαφή ψυχής, μπορεί να διαπεράσει τα τοιχώματα της φυλακής αυτής που ο καταθλιπτικός έχει υψώσει, για να προστατευθεί από την θύελλα των συναισθημάτων και επειδή δεν ξέρει πώς να την εκφράσει, γι αυτό προτιμάει να παραμείνει σιωπηλός.
Η θλίψη που οδηγεί στην κατάθλιψη μπορεί να προέρχεται και από την παιδική ηλικία. Πόσο μικρό και αδύναμο αισθάνθηκε ένα παιδί, πόσο τεράστιος και εκφοβιστικός ήταν γύρω του ο κόσμος τότε, πόσο αγαπητός, αδιάφορος ή και μισητός ήταν ο γονιός και για ποιο λόγο. Μήπως ήταν δικό του λάθος που δεν αγαπήθηκε, δεν έγινε αποδεκτό ή εγκαταλείφθηκε ή και πέθανε ο γονιός;
Ο World Health Organization αναφέρει ότι στις ηλικίες από 10 μέχρι 19 χρόνων, η κατάθλιψη είναι ήδη η πρώτη αιτία σωματικής αρρώστιας και ψυχολογικής ανεπάρκειας.
Μετά την αυτοκτονία του κωμικού ηθοποιού Robin Williams, το περασμένο Αύγουστο, η «κατάθλιψη» κατέκτησε τις πρώτες σελίδες των περιοδικών. Έτσι δόθηκε η ευκαιρία οι περισσότεροι άνθρωποι να καταλάβουν, ότι δεν είναι μια αρρώστια χημικής ανισορροπίας του εγκεφάλου. Η παρατεταμένη Κατάθλιψη χρειάζεται ψυχολογική βοήθεια, ώστε ο καταθλιπτικός να νοιώσει από τον θεραπευτή, την αποδοχή του πόνου που βιώνει, να βοηθηθεί να βρει κάποιο νόημα στη ζωή του, αναλαμβάνοντας την ευθύνη για την ύπαρξή του και για την συνέχιση των αξιών που είναι συνυφασμένες με τη ζωή. Επίσης η αποδοχή από το περιβάλλον του με ζεστασιά και ενσυναίσθηση , θα συμβάλλουν στην επιτυχία της θεραπείας του.
Πιθανόν να διερωτάσθε αν πραγματικά υποφέρετε από κατάθλιψη. Η Κατάθλιψη ονομάστηκε το υπ. αριθ. «ένα» πρόβλημα στον κόσμο της δημόσιας υγείας. Είναι δε γεγονός, ότι αναφέρεται σαν κοινό «κρυολόγημα των ψυχιατρικών διαταραχών», όπως γράφει ο Δρ. D. Burns.
Δουλεύουμε συνεχώς τις σκέψεις μας, τα συναισθήματα μας, τις εμπειρίες μας, αλλά παρόλα αυτά ο κόσμος καταρρακώνεται. Έχει εξαλειφθεί η «ψυχή» από τον κόσμο και για αυτό η ψυχοθεραπεία δεν μπορεί να εξαλείψει την ψυχοπάθεια των ανθρώπων, την διαφθορά των θεσμών, των ιδρυμάτων, των οργανισμών, των πολιτικών, των τραπεζών. Παντού υπάρχει βρωμιά, λαμογιά και ανηθικότητα.
Ο αριθμός αυτοκτονιών σήμερα είναι 25% περισσότερο από ότι ήταν το 1999. Η κατάθλιψη υπολογίζεται ότι θα οδηγήσει περισσότερα άτομα σε ανικανότητα και θάνατο το 2030, από ότι ένας πόλεμος, ατυχήματα, ο καρκίνος, τα καρδιακά νοσήματα.
Ο World Health Organization δηλώνει ότι αυτά τα στοιχεία έχουν τόσο αυξηθεί, παρά το γεγονός ότι και τα αντικαταθλιπτικά φάρμακα έχουν αυξηθεί κατά 400% από το 1988, εκτός από τα βαριά βοηθήματα, που έχουν σε αφθονία κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα.
Η κατάθλιψη έχει γίνει το πιο σημαντικό κοινωνικό πρόβλημα υγείας στον κόσμο. Εξάλλου η κατάθλιψη δεν συμβαίνει μέσα σε ένα «κοινωνικό κενό». Το πιθανότερο είναι ότι ο Δυτικός πολιτισμός, το υψηλό βιοτικό επίπεδο, όπως και το στρες και η έντονη προσπάθεια μοντέρνας ζωής και ο ανηλεής ανταγωνισμός και η αμείωτη ανάγκη για όλο και περισσότερη κοινωνική θέση και γόητρο, περισσότερη δύναμη, περισσότερα υλικά αγαθά και περισσότερη ευτυχία, δημιουργούν μια κατάσταση χρόνιας κακής διάθεσης.
Παρόλο ότι μερικές δεκαετίες πριν, η κατάθλιψη θεωρείτο σαν ένα προσωπικό θέμα του ατόμου, που απορρέει από τον εγκέφαλό του, σήμερα η κατάθλιψη χαρακτηρίζεται σαν «επιδημία» κοινωνική και δεν είναι μια προσωπική ψυχική ασθένεια. Είναι ένα τεράστιο κοινωνικό και πολιτισμικό πρόβλημα, στενά συνδεδεμένο με τις συνήθειες, τις αξίες και τις προσδοκίες της εποχής του 21ου αιώνα.
Η κατάθλιψη είναι μια φυλακή όπου ο φυλακισμένος είναι συγχρόνως και ο αδίστακτος δεσμοφύλακας του. Αυτή η περίεργη απομόνωση χαρακτηρίζει την κατάθλιψη που διαφέρει από την κοινή θλίψη. Είναι μια απομόνωση που αλλάζει όχι μόνο την ψυχική διάθεση, αλλά και την αντίληψη του ατόμου για το περιβάλλον του. Ούτε τα λόγια ούτε και άγγιγμα αγάπης ή άλλη επαφή ψυχής, μπορεί να διαπεράσει τα τοιχώματα της φυλακής αυτής που ο καταθλιπτικός έχει υψώσει, για να προστατευθεί από την θύελλα των συναισθημάτων και επειδή δεν ξέρει πώς να την εκφράσει, γι αυτό προτιμάει να παραμείνει σιωπηλός.
Η θλίψη που οδηγεί στην κατάθλιψη μπορεί να προέρχεται και από την παιδική ηλικία. Πόσο μικρό και αδύναμο αισθάνθηκε ένα παιδί, πόσο τεράστιος και εκφοβιστικός ήταν γύρω του ο κόσμος τότε, πόσο αγαπητός, αδιάφορος ή και μισητός ήταν ο γονιός και για ποιο λόγο. Μήπως ήταν δικό του λάθος που δεν αγαπήθηκε, δεν έγινε αποδεκτό ή εγκαταλείφθηκε ή και πέθανε ο γονιός;
Ο World Health Organization αναφέρει ότι στις ηλικίες από 10 μέχρι 19 χρόνων, η κατάθλιψη είναι ήδη η πρώτη αιτία σωματικής αρρώστιας και ψυχολογικής ανεπάρκειας.
Μετά την αυτοκτονία του κωμικού ηθοποιού Robin Williams, το περασμένο Αύγουστο, η «κατάθλιψη» κατέκτησε τις πρώτες σελίδες των περιοδικών. Έτσι δόθηκε η ευκαιρία οι περισσότεροι άνθρωποι να καταλάβουν, ότι δεν είναι μια αρρώστια χημικής ανισορροπίας του εγκεφάλου. Η παρατεταμένη Κατάθλιψη χρειάζεται ψυχολογική βοήθεια, ώστε ο καταθλιπτικός να νοιώσει από τον θεραπευτή, την αποδοχή του πόνου που βιώνει, να βοηθηθεί να βρει κάποιο νόημα στη ζωή του, αναλαμβάνοντας την ευθύνη για την ύπαρξή του και για την συνέχιση των αξιών που είναι συνυφασμένες με τη ζωή. Επίσης η αποδοχή από το περιβάλλον του με ζεστασιά και ενσυναίσθηση , θα συμβάλλουν στην επιτυχία της θεραπείας του.
